Malrove

Een plant die deze omstandigheden prima kan ‘handelen’ is de malrove (Marrubium vulgare). Malrove is een vaste plant, die behoort tot de lipbloemen­familie, en komt van nature voor in het Middellandse Zeegebied en in Centraal- en West-Azië. Het wordt 30 tot 60 centimeter hoog en heeft stevige, vierkante, viltige stengels. Ook de sterk gerimpelde bladeren worden beschermd door dichte, viltige beharing, waardoor het droogte en kou goed kan weerstaan. Het bloeit van juni tot de herfst met witte, bolvormige, veelbloemige schijnkransen. De kelk heeft aan de top tien haakvormig gekromde tanden waarmee het als de zaden rijp zijn zeer hardnekkig aan je kleding kan blijven hangen, weet ik uit eigen ervaring.

Het gebruik van malrove als medicinale toepassing gaat ten minste terug tot de 1e eeuw voor Christus, waar het in De Medicina van Aulus Cornelius Celsus werd genoemd als een remedie tegen aandoeningen van de luchtwegen. Uit die tijd stamt ook de toepassing van malrove voor het verdrijven van wormen bij landbouw­huisdieren. Sindsdien wordt malrove door de eeuwen heen voor soortgelijke doeleinden in tal van kruidenboeken genoemd.

In de 19de eeuw werd het vanuit Europa in het zuiden van Australië geïntroduceerd, waar het zich echter al snel uitbreidde en zelfs een van de eerste invasieve planten­soorten werd. Het kwam in een zending botanische planten en zaden die waren verzonden door Sir Joseph Banks. In zijn dagboek staat vermeld dat Marrubium vulgare op 11 oktober 1798 naar New South Wales werd gestuurd aan boord van het schip Porpois en dat de malrove was bestemd voor gebruik als tuinkruid en voor het brouwen van bier. Ook in Nieuw-Zeeland werd malrove een plaag en dat is het daar nog steeds. Er wordt getracht het uit te roeien met behulp van verschillende vlindersoorten.

In het Cruijdeboeck uit 1554 van Rembertus Dodonaeus wordt malrove witte Andoren genoemd:

Nico Rookmaker  
5 april 2025